در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را            پیـشه خود نمـوده ام حـالـت انـتـظار را
ریخته دام ودانه شه از خط وخال خویشتن            صید نموده مرغ دل برده از او قرار را

سوزم وسازم از غمش روز وشبان بخون دل            تا که مگر ببـیـنم آن طـرّه مشکـبار را
دولت وصل او اگر یک شبی آیدم بکف            شرح فراق کی توان داد یک از هزار را
چشم امید دوختن درره وصل تا به کی            برده شرار هجـر او از کـفم اخـتیار را
ایمه برج معدلت پرده ز چهـره برفکن            شوی ز چشم عاشقان زآب کرم غبار را
سوخـتگـان خویش را کن نظر عـنایتی            مرهمی از کرم بـنـه این دل داغدار را